"Har içinde biten gonca güle minnet eylemem" ifadesi, Türk edebiyatında özellikle tasavvuf geleneğinde kullanılan bir sözdür ve anlamı derin manevi ve sembolik çağrışımlar içerir. Bu ifade, Yunus Emre'ye atfedilen bir şiirden alınmıştır ve temelde insanın dünyevi zevklere, maddi varlıklara veya geçici güzelliklere boyun eğmeyeceğini, bunları yüceltmeyeceğini ifade eder.

"Har içinde biten gonca gül" ifadesi, zorluklar ve sıkıntılar arasında filizlenen, güzellikleri temsil eden bir simgedir. "Har", diken, zorluk veya sıkıntıları temsil ederken, "gonca gül" güzelliği ve değeri simgeler. Yani zorluklar içinde güzellik veya değer bulunan şeyleri ifade eder.

"Minnet eylemem" ise şükretmeme, değer vermeme, ona bağlı olmama anlamına gelir.

Birleştirildiğinde bu ifade, kişinin zorluklar arasında ortaya çıkan geçici güzelliklere, maddi ve dünyevi şeylere bağlılık duymadığını, onlara boyun eğmediğini ve asıl önemli olanın manevi değerler olduğunu dile getirir. Yunus Emre'nin tasavvufi felsefesine göre, gerçek mutluluk ve değer, dünyevi şeylerde değil, daha yüksek manevi gerçeklerde aranmalıdır. Bu yüzden bu söz, dünyevi güzelliklere minnet etmemenin, gerçek huzuru ve değeri maneviyatta bulmanın önemine işaret eder.