Miller-Urey deneyi , 1952 yılında Stanley Miller ve Harold Urey tarafından gerçekleştirilen bir deneydir. Bu deney, erken Dünya atmosferi ve koşullarını taklit ederek organik bileşiklerin oluşumunu göstermeyi amaçlamaktadır. Deney, hayati moleküllerin doğal süreçlerle nasıl oluşabileceğini anlamak için yapılan önemli bir çalışmadır.

Deney, basit bir deney düzeneği kullanılarak gerçekleştirilir. Bir cam cihazda, Dünya'nın erken atmosferini temsil eden bir karışım oluşturulur. Bu karışım, su buharı (H2O), metan (CH4), amonyak (NH3) ve hidrojen (H2) gibi gazlardan oluşur. Daha sonra, buharlaşma ve soğutma süreçleriyle atmosferi temsil eden bir ortam oluşturulur.

Oluşan atmosferik gaz karışımına elektrik deşarjı uygulanır. Bu, atmosferdeki şimşekleri temsil etmektedir. Elektrik deşarjları, atmosferik gazlarda kimyasal reaksiyonları tetikler. Bu reaksiyonlar sonucunda amino asitler, organik asitler, şekerler ve diğer kompleks organik moleküller gibi çeşitli organik bileşikler oluşur.

Deneyin sonucunda, çeşitli organik bileşiklerin üretildiği ve bunların canlıların temel yapı taşları olduğu gösterilmiştir. Bu, hayati moleküllerin basit kimyasal bileşiklerin doğal süreçlerle oluşumuyla ortaya çıkabileceğini ve yaşamın kökenine ışık tutabileceğini düşündürmüştür.

Miller-Urey deneyi , evrim ve abiogenez gibi konularla ilgili tartışmalara katkıda bulunmuş ve hayatın nasıl ortaya çıktığına dair teorik ve deneysel çalışmaları teşvik etmiştir. Ancak, Dünya'nın erken atmosferinin tam olarak neye benzeyebileceği konusunda hala belirsizlikler bulunmaktadır ve deney sonuçlarına ilişkin farklı yorumlar mevcuttur. Bu alandaki araştırmalar devam etmektedir.