Balkonumda yabancı bir saksı biber vardı bu akşam. Yan balkondan misafir gelmiş. Sahibi onu bırakarak tatile gitmiş. Yeri yurdu değişince ne olacağını hiç önemsememiş. Ait olunan yer sevilir oysa. Üstelik tam tomurcuk açmak üzereymiş. Şimdi küsse sahibine, vermese biberini… Sevene gücenilir mi? Peki verirse biberini, seveni onu ilgisiz bırakışının kırgınlığını fark eder mi? Sessizce durursun bazen insanların hayatına. Sırlarının sınırında. Susarsın, kırıldıkça daha çok susarsın. Hem sessizliğe bürünerek susarsın, hem de öncelik ve ilgi odağı olduğun zamanlara özlemle susarsın. Yutkundurur anılar. Anıları değiştirirken zaman, sadece iyilerdir hatırda kalan. Onların hatırına biraz daha susarsın. Bir insanın sana kıyamıyor olması en güzel histir. Seni alıp kalbine koymuş ve bir yer vermiş. Çarşıda gezerken gördüğü senin sevdiğin bir şeyi  alıyor mesela, aklında sen varsın. Senin seveceğin yemekler geliyor aklına. Aklında sen varken alıyor nefesini. Toprağına su verir gibi sana veriyor ilgisini şefkatini. Duruyor olsam balkonunda bir saksı biber gibi. Uyandığında gözlerin değse gövdeme. Yüzüne çarptığın su gibi ferahlatsam seni. İçtiğin kahvenin dumanına karışan nefesim karışsa nefesine de. Hapşurduğunda “ çok yaşa” diyemesem ama sen çok yaşamanı istediğimi bilsen. Ara sıra akan gözyaşların, yanağını ıslattıktan sonra yapraklarımdan süzülüp toprağımda yok olsa. Attığın adımların zemindeki ritmini hissetsem dalımla toprağımla. Belki sana ihtiyacım olduğunu anlar değiştirirdin de yerimi, koyardın en çok “ sen “ manzaralı tahtıma. Sadece “ var “olsaydım yeterdi hayatının balkonunda, sınırında, sırrında.