Kırık Cam Teorisi

Kırık Cam Teorisi

" Kırık Cam Teorisi ", sosyal bilimlerde ve kriminolojide kullanılan bir terimdir. İlk olarak James Q. Wilson ve George L. Kelling tarafından 1982 yılında ortaya atılmıştır. Bu teori, bozuk camın onarılmaması durumunda, daha fazla vandalizme, suça ve toplumsal düzensizliğe yol açabileceğini savunur. Kırık Cam Teorisi , şu temel prensiplere dayanır: Kırık bir cam ihmal edilirse: Bir camın kırıldığında ve hemen onarılmadığında, toplumdaki diğer insanlar tarafından bu durum ihmal edilmiş gibi algılanabilir. İhmal, başka suçların da işlenebileceği bir ortamın oluşmasına yol açabilir. İlgilenilmeyen alanlar suçluları çeker: Kırık camlar ve diğer sorunlu alanlar, suç işlemeye meyilli kişilerin dikkatini çekebilir. Bu alanlarda suç işlenme olasılığı artar çünkü o bölgede toplumsal düzenin zayıfladığı algısı oluşur. Önemsiz sorunlar büyük sorunlara yol açabilir: Küçük sorunlar ve ihlaller, daha büyük sorunlara ve suçlara yol açabilir. İlgilenilmeyen kırık camlar gibi gözle görülür küçük sorunlar, toplumda güvensizlik duygusunu artırabilir ve suçları tetikleyebilir. Toplumsal düzenin korunması önemlidir: Kırık Cam Teorisi , toplumsal düzenin korunmasının önemini vurgular. Küçük ihlallerin hızla düzeltilmesi ve düzenin sürdürülmesi, suçlara karşı caydırıcı bir etki yaratabilir ve toplumun genel refahını artırabilir. Bu teori, çevrenin önemi ve önleyici kolluk kavramlarını vurgulamaktadır. Bir camın kırık olduğu bir yerdeki toplum, onu tamir etmeye önem verirse suç oranının düşebileceği düşünülür. Bu nedenle, Kırık Cam Teorisi, küçük ihlallerin önlenmesi ve düzeltilmesiyle toplumsal düzenin ve güvenliğin artırılabileceğini savunur.